Inleiding in de natuurgeneeskunde.

De opvattingen van de natuurgeneeskunde ontstonden rond 500 voor Christus en werden voor het eerst beschreven door de Griekse arts Hippocrates. Hij was een van de eerste die de volksgeneeskunde ontdeed van magische beladenheid door meer naar verklaarbare en rationele redenen van een ziekte te zoeken. Observatie speelde een belangrijke rol. Door deze zoektocht is hij de vader van zowel de reguliere als de natuurgeneeskunde.
De reguliere geneeskunde zoals wij die nu kennen bestaat pas een dikke honderd jaar. Vooral na 1930 nam de technische ontwikkeling een grote vlucht en kwam het accent van diagnose en behandeling steeds meer op het lichamelijke vlak te liggen.
Hierdoor word de mens steeds minder als een eenheid gezien van lichaam en geest, één van de belangrijke pijlers in de natuurgeneeskunde.

Hippocrates kwam tot de volgende uitgangspunten:
Het zelfgenezende vermogen. De natuur streeft naar een optimaal functioneren van elk organisme. Symptomen zijn reacties om aan te geven waar het mis gaat en een poging om het evenwicht te herstellen. De symptomen dienen dus eerder ondersteund te worden in plaats van bestrijden of onderdrukken. Denk maar eens aan het symptoom koorts: Door verhoging van de temperatuur gaat het lichaam harder werken om ongewenste indringers zoals bacteriën en virussen te lijf te gaan en kunnen zich minder goed vermeerderen. De koorts is functioneel.
Bedrust, vasten en ruim water drinken ondersteunen dit proces, een aspirientje onderdrukt het.
De mens is een eenheid van lichaam en geest. Zowel in de diagnose als de therapie kunnen ze niet los van elkaar worden gezien. Elke ziekte heeft een achterliggende emotie. Het is dus van belang om de ziekte in een breder verband te zien. Hierdoor heeft men de kans om zich bewust te worden van de interactie tussen lichaam en geest. Deze wijsheid vind je nog terug in uitspraken zoals “ik vind het onverteerbaar”, “het ligt als een steen op mijn maag”en “het breekt mijn hart”.
Alle ziekten ontstaan door ophoping van afvalstoffen. Reinigen neemt een belangrijke plaats in. De uitscheidingsorganen (darmen, nieren, huid en longen) dienen ondersteund en gestimuleerd te worden. Hierna kan het lichaam weer regenereren.
De middelen mogen het lichaam niet schaden of afhankelijk maken. Er wordt gebruik gemaakt van natuurlijke middelen zoals kruiden, water, aarde, stenen, gezonde voeding, beweging en ademhaling.

Met de wetenschap dat ziekten stoelen op vervuiling van het lichaam is regelmatig reinigen van essentieel belang.